روايت است كه معاذ بن جبل كه از بزرگان صحابه است، روزى گريه كنان داخل مجلس حضرت شد و سلام كرد. حضرت بعد از ردّ سلام، فرمود كه: سبب گريه تو چيست اى معاذ؟ معاذ گفت: يا رسول اللَّه جوانى نوخطّ خوش صورت، بر در خانه ايستاده است و مانند زن بچه مرده، گريه و زارى مىكند و اراده ادراك ملازمت شريف دارد و من از گريه او گريه مىكنم. حضرت كس فرستاد و او را طلب كرد. جوان همچنان گريهكنان داخل مجلس شريف شد و به حضرت سلام كرد.
حضرت بعد از جواب سلام، فرمود كه: چه چيز تو را مىگرياند اى جوان؟
جوان گفت: اى حضرت چون نگريم و حال آنكه من كارى كردهام كه اگر خداى تعالى مرا به آن مؤاخذه نمايد، مرا داخل جهنّم كند و مىدانم به يقين كه مرا به آن كردار بد، خواهد گرفت و از جهنّم خلاصى نخواهم داشت.
حضرت فرمود كه: آيا شرك به خدا آوردهاى؟
جوان گفت: پناه مىبرم به خدا از شرك به خدا آوردن.
حضرت فرمود كه: پس مؤمنى را به ظلم كشتهاى؟
گفت: نه.
حضرت فرمود كه: پس ديگر هر چه كردهاى خدا تو را مىآمرزد، هر چند گناه تو به قدر كوههاى بلند باشد.
جوان گفت: گناه من عظيمتر از كوههاى بلند است.
حضرت فرمود كه: خدا تو را مىآمرزد هر چند گناه تو به قدر هفت طبقه زمين و درياها باشد.
جوان گفت: گناه من عظيمتر از آن است.
حضرت فرمود كه: خدا مىآمرزد گناهان تو را هر چند گناهان تو مثل آسمانها و ستارهها باشد و مثل عرش و كرسى باشد.
جوان گفت: گناه من از اينها عظيمتر است.
حضرت غضب آلود شد و گفت: واى بر تو اى جوان، گناه تو بزرگتر است يا خداوند عالم؟ جوان سر پيش انداخت و گفت: خداوند از همه چيز عظيمتر است.
حضرت فرمود كه: پس گناه هر چند عظيم است كه خداوند عالم از او عظيمتر است و اميد عفو است.
جوان گفت: نه يا حضرت. و ساكت شد.
حضرت گفت: واى بر تو اى جوان، خبر كن مرا به يك گناه از گناهان خود.
جوان گفت: بلى خبر مىكنم، بدان يا حضرت كه من نبّاش قبورم و هفت سال است كه كار من نبش قبور است و دزديدن كفن موتى. تا آنكه دخترى از انصار فوت شد و بعد از آنكه او را دفن كردند و اقوامش به خانههاى خود رفتند و شب تاريك شد، بر سر قبر او رفتم و قبر او را شكافتم و ميّت را از قبر بيرون آوردم و كفنها از او جدا كردم و او را برهنه بر لب قبر گذاشتم و رفتم، چند قدم كه رفتم شيطان مرا وسوسه كرد كه تو اين دختر را خوب نگاه نكردى و او در حسن و جمال مشهور بود، بازگشتم و سفيدى بدن و ناف او را به من عرض كرد و كفل و ساير مواضع بدن او را به من جلوه نمود، تا مرا از راه برد و با او جماع كردم و به همانجا گذاشتم. پس ناگاه صدائى از او شنيدم كه گفت: اى جوان واى بر تو و از سزا و جزا دهنده روز قيامت كه در آن روز ميان من و تو، به عدل حكم كند، كه مرا در ميان گروه مردهها برهنه گذاشتى و كفن از من سلب كردى و مرا جنب تا روز قيامت بردادى. من گمان ندارم كه از اين عمل كه تو كردى، هرگز بوى بهشت به مشام تو برسد، اين است كار من يا حضرت، چه مىفرمائى؟
حضرت فرمود كه: دور شو از من اى فاسق نابكار كه مبادا كه از آتش تو، ماها بسوزيم. چه نزديكى تو، به جهنّم و به عذاب جهنّم.؟
و اين را حضرت چند مرتبه تكرار فرمود تا آنكه آن جوان از نزد حضرت برخاست و متوجّه مدينه شد و در مدينه تردّد مىكرد تا روزى به بالاى كوهى رفت و در آنجا به عبادت مشغول شد و پلاسى پوشيد و دستها را به گردن چنبر كرد و به حضرت پروردگار مناجات مىكرد و مىگفت:
خداوندا من بنده عاصى توام، بهلول، ايستادهام نزد تو، دستها به گردن غل كرده و تو خداوند عالمى و به همه چيزها دانائى و از من چنين خطائى صادر شده است و از كرده خود پشيمانم و به خدمت پيغمبر تو رفتم، مرا راند و از پيش خود دور كرد و مرا بيشتر ترسانيد. و سؤال مىكنم به حقّ نامهاى بزرگ تو و به حقّ سلطنت و بزرگوارى تو، كه مرا نا اميد نكنى، و دعاى مرا باطل نكنى، و از رحمت خود محروم برنگردانى. تا چهل روز و شب در آن سر كوه، اين چنين استغاثه و ناله مىكرد و درندهها و وحوش صحرا به گريه او گريه مىكردند و در روز چهلم دستها را به جانب آسمان برداشت و گفت: خداوندا چه كردى در حاجت من؟ اگر اجابت دعاى من كردهاى و مرا آمرزيدهاى، پس وحى فرست به پيغمبر خود تا مرا معلوم شود كه اجابت كردهاى، و اگر اجابت نكردهاى و اراده عذاب من دارى در روز قيامت، پس در دنيا آتشى فرست و مرا بسوزان و كار مرا به آخرت مينداز.
پس توّاب على الاطلاق و رحيم بالاستحقاق وحى فرستاد به پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و اين آيه نازل شد:وَ الَّذينَ اذا فَعَلُوا فاحِشَةً اوْ ظَلَمُوا انْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ الا اللَّهَ 3: 135(آل عمران - 135)، حضرت جبرئيل از نزد ملك جليل، به پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله نازل شد و گفت كه: خداوند عالم دعا مىرساند و مىگويد كه: بنده من نزد تو مىآيد كه شفيع او شوى، از پيش خود مىرانى پس به كجا رود؟ و به جانب كه قصد كند؟ و آمرزش گناه خود از كه خواهد؟ اين آيه كه به حضرت نازل شد و اين خطاب عتاب آميز كه از جانب عزّت به او رسيد، از شهر بيرون رفت و از اصحاب مىپرسيد كه: كيست از شما كه دلالت كند مرا به جوان نبّاش توبهكار؟ معاذ گفت: يا رسول اللَّه من خبر دارم كه او در فلان موضع است.
حضرت با اصحاب به آنجا رفت. نگاه كرد، ديد كه جوان ايستاده است بر بالاى دو سنگ و دستها را به گردن غل كرده و از زحمت گرسنگى و برهنگى، رنگش سياه شده و از بسيارى گريه مژههاى چشمش ريخته و به مناجات مشغول است،
و مىگويد: خداوندا، خوب خلق كردى مرا و صورت مرا زيبا كردى، كاش مىدانستم كه در جهنّم خواهى سوخت مرا؟ يا در همسايگى خود جا خواهى داد مرا؟ خداوندا، احسان بسيار به من كردى، و نعمتهاى عظيم به من دادى، كاش مىدانستم كه آخر من به كجا خواهد رسيد؟ آيا بهشت روزى من خواهى كرد؟ يا به سوى جهنّم خواهى راند مرا؟ خداوندا، گناه من از آسمانها و عرش و كرسى تو بزرگتر است كاش مىدانستم كه خواهى آمرزيد مرا در روز قيامت يا رسوا خواهى كرد مرا. اين چنين مىگفت و مىگريست و خاك بر سر مىكرد و دور او حيوانات درنده احاطه كرده بودند و در بالاى سر او، مرغان صف بسته و همه اينها به گريه او گريه و زارى مىكردند.
حضرت نزديك او رفت و دستهاى او را از گردن جدا كرد و به دست مبارك خود خاك و خاشاك از سر او پاك كرد و گفت: اى بهلول بشارت باد تو را كه تو آزاد كرده خدائى از آتش دوزخ، و تو را خداى تعالى آمرزيد و از تقصير تو گذشت.
بعد از آن به اصحاب خود گفت: توبه اين چنين مىبايد و تدارك گناه را چنين بايد كرد.
حضرت بعد از جواب سلام، فرمود كه: چه چيز تو را مىگرياند اى جوان؟
جوان گفت: اى حضرت چون نگريم و حال آنكه من كارى كردهام كه اگر خداى تعالى مرا به آن مؤاخذه نمايد، مرا داخل جهنّم كند و مىدانم به يقين كه مرا به آن كردار بد، خواهد گرفت و از جهنّم خلاصى نخواهم داشت.
حضرت فرمود كه: آيا شرك به خدا آوردهاى؟
جوان گفت: پناه مىبرم به خدا از شرك به خدا آوردن.
حضرت فرمود كه: پس مؤمنى را به ظلم كشتهاى؟
گفت: نه.
حضرت فرمود كه: پس ديگر هر چه كردهاى خدا تو را مىآمرزد، هر چند گناه تو به قدر كوههاى بلند باشد.
جوان گفت: گناه من عظيمتر از كوههاى بلند است.
حضرت فرمود كه: خدا تو را مىآمرزد هر چند گناه تو به قدر هفت طبقه زمين و درياها باشد.
جوان گفت: گناه من عظيمتر از آن است.
حضرت فرمود كه: خدا مىآمرزد گناهان تو را هر چند گناهان تو مثل آسمانها و ستارهها باشد و مثل عرش و كرسى باشد.
جوان گفت: گناه من از اينها عظيمتر است.
حضرت غضب آلود شد و گفت: واى بر تو اى جوان، گناه تو بزرگتر است يا خداوند عالم؟ جوان سر پيش انداخت و گفت: خداوند از همه چيز عظيمتر است.
حضرت فرمود كه: پس گناه هر چند عظيم است كه خداوند عالم از او عظيمتر است و اميد عفو است.
جوان گفت: نه يا حضرت. و ساكت شد.
حضرت گفت: واى بر تو اى جوان، خبر كن مرا به يك گناه از گناهان خود.
جوان گفت: بلى خبر مىكنم، بدان يا حضرت كه من نبّاش قبورم و هفت سال است كه كار من نبش قبور است و دزديدن كفن موتى. تا آنكه دخترى از انصار فوت شد و بعد از آنكه او را دفن كردند و اقوامش به خانههاى خود رفتند و شب تاريك شد، بر سر قبر او رفتم و قبر او را شكافتم و ميّت را از قبر بيرون آوردم و كفنها از او جدا كردم و او را برهنه بر لب قبر گذاشتم و رفتم، چند قدم كه رفتم شيطان مرا وسوسه كرد كه تو اين دختر را خوب نگاه نكردى و او در حسن و جمال مشهور بود، بازگشتم و سفيدى بدن و ناف او را به من عرض كرد و كفل و ساير مواضع بدن او را به من جلوه نمود، تا مرا از راه برد و با او جماع كردم و به همانجا گذاشتم. پس ناگاه صدائى از او شنيدم كه گفت: اى جوان واى بر تو و از سزا و جزا دهنده روز قيامت كه در آن روز ميان من و تو، به عدل حكم كند، كه مرا در ميان گروه مردهها برهنه گذاشتى و كفن از من سلب كردى و مرا جنب تا روز قيامت بردادى. من گمان ندارم كه از اين عمل كه تو كردى، هرگز بوى بهشت به مشام تو برسد، اين است كار من يا حضرت، چه مىفرمائى؟
حضرت فرمود كه: دور شو از من اى فاسق نابكار كه مبادا كه از آتش تو، ماها بسوزيم. چه نزديكى تو، به جهنّم و به عذاب جهنّم.؟
و اين را حضرت چند مرتبه تكرار فرمود تا آنكه آن جوان از نزد حضرت برخاست و متوجّه مدينه شد و در مدينه تردّد مىكرد تا روزى به بالاى كوهى رفت و در آنجا به عبادت مشغول شد و پلاسى پوشيد و دستها را به گردن چنبر كرد و به حضرت پروردگار مناجات مىكرد و مىگفت:
خداوندا من بنده عاصى توام، بهلول، ايستادهام نزد تو، دستها به گردن غل كرده و تو خداوند عالمى و به همه چيزها دانائى و از من چنين خطائى صادر شده است و از كرده خود پشيمانم و به خدمت پيغمبر تو رفتم، مرا راند و از پيش خود دور كرد و مرا بيشتر ترسانيد. و سؤال مىكنم به حقّ نامهاى بزرگ تو و به حقّ سلطنت و بزرگوارى تو، كه مرا نا اميد نكنى، و دعاى مرا باطل نكنى، و از رحمت خود محروم برنگردانى. تا چهل روز و شب در آن سر كوه، اين چنين استغاثه و ناله مىكرد و درندهها و وحوش صحرا به گريه او گريه مىكردند و در روز چهلم دستها را به جانب آسمان برداشت و گفت: خداوندا چه كردى در حاجت من؟ اگر اجابت دعاى من كردهاى و مرا آمرزيدهاى، پس وحى فرست به پيغمبر خود تا مرا معلوم شود كه اجابت كردهاى، و اگر اجابت نكردهاى و اراده عذاب من دارى در روز قيامت، پس در دنيا آتشى فرست و مرا بسوزان و كار مرا به آخرت مينداز.
پس توّاب على الاطلاق و رحيم بالاستحقاق وحى فرستاد به پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و اين آيه نازل شد:وَ الَّذينَ اذا فَعَلُوا فاحِشَةً اوْ ظَلَمُوا انْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ الا اللَّهَ 3: 135(آل عمران - 135)، حضرت جبرئيل از نزد ملك جليل، به پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله نازل شد و گفت كه: خداوند عالم دعا مىرساند و مىگويد كه: بنده من نزد تو مىآيد كه شفيع او شوى، از پيش خود مىرانى پس به كجا رود؟ و به جانب كه قصد كند؟ و آمرزش گناه خود از كه خواهد؟ اين آيه كه به حضرت نازل شد و اين خطاب عتاب آميز كه از جانب عزّت به او رسيد، از شهر بيرون رفت و از اصحاب مىپرسيد كه: كيست از شما كه دلالت كند مرا به جوان نبّاش توبهكار؟ معاذ گفت: يا رسول اللَّه من خبر دارم كه او در فلان موضع است.
حضرت با اصحاب به آنجا رفت. نگاه كرد، ديد كه جوان ايستاده است بر بالاى دو سنگ و دستها را به گردن غل كرده و از زحمت گرسنگى و برهنگى، رنگش سياه شده و از بسيارى گريه مژههاى چشمش ريخته و به مناجات مشغول است،
و مىگويد: خداوندا، خوب خلق كردى مرا و صورت مرا زيبا كردى، كاش مىدانستم كه در جهنّم خواهى سوخت مرا؟ يا در همسايگى خود جا خواهى داد مرا؟ خداوندا، احسان بسيار به من كردى، و نعمتهاى عظيم به من دادى، كاش مىدانستم كه آخر من به كجا خواهد رسيد؟ آيا بهشت روزى من خواهى كرد؟ يا به سوى جهنّم خواهى راند مرا؟ خداوندا، گناه من از آسمانها و عرش و كرسى تو بزرگتر است كاش مىدانستم كه خواهى آمرزيد مرا در روز قيامت يا رسوا خواهى كرد مرا. اين چنين مىگفت و مىگريست و خاك بر سر مىكرد و دور او حيوانات درنده احاطه كرده بودند و در بالاى سر او، مرغان صف بسته و همه اينها به گريه او گريه و زارى مىكردند.
حضرت نزديك او رفت و دستهاى او را از گردن جدا كرد و به دست مبارك خود خاك و خاشاك از سر او پاك كرد و گفت: اى بهلول بشارت باد تو را كه تو آزاد كرده خدائى از آتش دوزخ، و تو را خداى تعالى آمرزيد و از تقصير تو گذشت.
بعد از آن به اصحاب خود گفت: توبه اين چنين مىبايد و تدارك گناه را چنين بايد كرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر